Kalp...

Bazen bakıyorsun hayata hani biri var mı diye.Arkanı döndüğünde koca bir boşluk....
Sense sırtını duvara dayamış,kulakta kulaklıklar düşünüyorsun.Aklına geliyor anılar sessizce.
Her düşündüğünde buruklaşıyorsun anıları gülsen mi ağlasan mı?Aradasındır hep.

Sonra bir gün birini görüyorsun diyorsun ki bu o.
Ama korkuyorsun,napıcağını bilmiyorsun istiyorsun!ama alamıyorsun....
Her seferinde gördükçe istersin,o olur her şeyin istesende istemesende.
Bu duruma düşmek iyi mi kötü mü bilmem ama onun gülüşünü görmek beni en mutlu eden şey.
Düşündüğüm zaman nedir?niyedir? diye.Tek bir sonuç çıkıyor:Bilmiyorum.
Ama o güldükçe ben mutluyum.Gördükçe iyiyim.....
Ota boka cesareti olan ben bile onun karşısında kala kalıyorum...
Seviyorum demek zor geliyor ya da kaybetmek koyucak bilmiyorum.
Net olsa her şey sıkıca sarılmak...Her şeyden güzel gelir.
Aşk,sevgi güzel şeylerde bu beklentiler insanı öldürür.
Onu istemek ve kıskanmak garip.Çocukca bir duygu belkide.
Onun bundan haberi bile yok çünkü belki ben malım,ona söyliyceğime burdayım.
Ama işte korku.....

Düşünsene ya dediğinde komple giderse?İnsanı yiyen şeyler bunlar aslında.
Yalnızlık gibi sikimsonik şeyler değildir öldüren.
Asıl ölümcül olan o gülüşü kaybetmektir.....
Bilmiyorum arada içimi dökmek iyi geliyor satırlara her ne kadar edebi bir şey çıkmasada.
Gerçi sikimde değil edebiyat.Kalbime düştü ne biliyim ya ne yapıcağını bilemiyor insan.
Her hoşlandığımda mala bağlamak çok saçma.Normal bir kız değil o belki de ondandır.
Zamanın akışına bıraksam olayları,izlesem sadece kaybedicem atak yapsam daha kötü olucak.
Bu belirsizlik öldürüyor....

                                                                       

                                          ":)"